5 Wetgeving bacoven

Na de afschaffing van de slavernij in Suriname heeft de Nederlandse overheid vele verwoede pogingen gedaan de kolonie winstgevend te laten blijven voor de Nederlandse staat. Een voorbeeld van zo’n poging is het plan voor de bacoven (bananen)teelt. Op 31 december 1905 werd een wet aangenomen om vanuit de Nederlandse overheid plantages te subsidiëren om op een deel van hun plantage bacoven te telen voor de export. Er waren echter verschillende problemen met het plan. Hoewel bleek dat andere variëteiten veel beter groeiden op het Surinaamse land, en ook voor export geschikt waren, koos de overheid voor de Gros Michel banaan, omdat die op Jamaica erg winstgevend was. Daarnaast was de Nederlandse staat overgeleverd aan de United Fruit Company, die de monopolie op de bananenhandel had in het gebied. De bananen waren lang niet zo winstgevend als waarop was gerekend en daarbij brak onder de planten een ziekte uit. De Nederlandse staat bleef de financiële steun aan plantages die met hun plan in zee waren gegaan ophogen. De originele begroting van 750.000 gulden was in 1911 met twee miljoen overschreden.

De totale mislukking van dit plan werd door de overheid en koloniale elite niet toegeschreven aan eigen falen, maar in plaats daarvan toegeschreven aan het racistische idee dat de Zwarte bevolking en contractarbeiders van Kleur in Suriname lui waren. Dit was een voorbeeld van hoe falend beleid van de Nederlandse staat, om van Suriname een winstgevende kolonie te maken, werd verdraaid tot een racistische narratief dat Suriname met haar inwoners van Kleur een nutteloze last was.

Bronnen:

• Anton de Kom, Wij Slaven van Suriname, 13e druk (Amsterdam 2017, 1e druk 1934).
• C.K. Kesler, “Bacoven in Suriname,” De West-Indische Gids, 14e jaargang (1932/1933) 216-222.